Bir zamanlar ...

Bir zamanlar…

Kalbinin kıyısına vuran fırtınaları susturamayan,

Göğsünde taşıdığı her yara izini sessizce saran biri vardı.

Adı yoktu o acının; bir bakıştı belki, bir ayrılış,

Ya da hiç söylenmemiş bir veda kadar sessizdi.

Ama o, her kırılışı bir dua gibi göğüsledi…

Her yıkılışın içinde yeniden inşa etmeyi öğrendi.

Başlangıçta sandı ki iyileşmek, unutmak demekti.

Oysa ki gerçek şifa, hatırlayarak sevmekten geçerdi.

Ve o, acıyı yok saymak yerine, gözlerinin içine bakmayı seçti.

Korkularını kucakladı,

Karanlığının içine mumlar yaktı.

O mumlar ki artık ne rüzgarla söner,

Ne de yalnızlıkla titrer oldular.

Bir gün, sabahın ilk ışığında,

Kalbinin derinliklerinden bir fısıltı duydu:

“Artık yük değilsin geçmişine,

Sen, kendine armağansın.”

İşte o an, başladı yolculuğu…

Yaralarını kutsal kitaplar gibi açtı önüne,

Her birini okudu,

Anladı:

Her acı, onu daha derin bir sevgiye hazırlıyordu.

Her kayıp, bir bağışlamanın öğretisiydi.

Ve her yalnızlık, ona kendi sesini duymayı öğretiyordu.

O, kendine döndükçe evrene yaklaştı.

Gözyaşlarıyla arındı;

Ne kadar ağladıysa, o kadar hafifledi.

Öfkesini toprağa gömdü,

İnancı filiz verdi.

Artık konuşmuyordu herkes gibi.

Sözcükleri azdı ama her biri şifaydı.

Sustuğunda bile kalplerin içini duyar oldu.

Dokunduğu her varlıkta,

Kendinin de bir parçasını buldu.

Çünkü artık o bir şifacıydı.

Ama ilaçları ne bitkilerdi yalnızca,

Ne de taşlar, ne de dualar…

İlacı, sevgiydi.

Koşulsuz, beklentisiz,

Sadece olduğu gibi sevmenin kutsal haliydi.

Ruhu dinginleşti.

İçindeki fırtınalar dindi,

Ve kalbinde bir göl oluştu:

Sessiz, duru, derin.

Artık yalnız değildi,

Çünkü içindeki kendilikle tamdı.

Bu onun yükselişiydi…

Ne alkışlar vardı etrafında,

Ne de göz kamaştıran ışıklar.

Ama içten içe parlayan o saf huzur,

Tüm kainatın yankısını taşıyordu içinde.

Gerçek şifanın, kendini duymakla başladığını bildi …

O, kendini duyanlardan oldu.

Kendi sessizliğinde bir evren buldu,

Ve o evrende acı değil, ışık yankılandı.

Artık ne arıyorsa dışarıda değil,

Kendi kalbinin kapısını çaldığında buldu.

Dr. Aleksi