dışınız çok kalabalıktı, beni içinizdeki zindana attınızdı.

Kendine kucak arayan gövde

kendini yok eden gövde

yitirdin kendini işte

artık ne yurt sana

ne varolabiliyorsun başka evde.

Bu mum medeniyetinde

bu metal öznede

bu cam sözde

ne yurt sana dil

ne şölen yeterince.

II

Ben büyüdüm

akasyalar öldü

üzgünüm.

dışınız çok kalabalıktı

beni içinizdeki zindana attınızdı

olur ya bir gün

suyu hatırlar şelale

şeytan utanmayı öğrenir ve

yüzleşir yüzünüz mevsimlerle

sırf bu yüzden büyüdümdü,

akasyalar öldü.

III

Karanlık suyun dibini göze aldım

sonsuzluğu göze aldım o yatakta

sen gittin ben bu balkonlara kaldım

metalin damara dayandığı nokta

şimdi söylüyorum dilimdeki küfrü

büyülü sözü kalbimdeki:

tekrar karşılaşsak

ölür müsün?

IV

Kışı neden bu kadar çok sevdiğimi

ve neden her şeyin bir sonla noktalandığını

sorma,

ben de bilmiyorum.

Anı olacak bir şeyim yok

Her şeyin dünündeyim.

V

İçime işleyen acıyı size değil

bir suya bırakmayı öğrendim

dal olmaktan vazgeçeli çok oldu

bu yüzden ne bir ağacım var

bana beden

ne de çiçek açacak benden.

B. Keskin