Yedi Kapıdan Geçiş: Öz'e Dönüş

Yedi Kapıdan Geçiş: Öz'e Dönüş

Tekamül, bir yoldur, sisli ve engebeli, İçerdeki nefisle, ego denen o heybetli gölgeyle, Her gün yeniden yüzleşme, her an yeniden başlama. Ruhun, topraktan göğe uzanan o ince çığlığı.

Yedi zehirli tohum, kalbe atılmış yedi düğüm, Onlar ki; Şehvetin hiddeti, doyumsuzluğun dipsiz kuyusu. Açgözlülük, ruhu kemiren pas; tembellik, ağır bir uyku. Öfkenin kör ateşi, hasetin ince sızısı ve gururun dik duruşu.

Bu, bir kimya dersi: Dönüşümün ta kendisi. Zehri panzehire çevirmek, karanlıkta ışığı görmek. Şehveti yudum yudum İffete eritmeli, Doyumsuzluğu Ölçülülük ile dizginlemeli.

Açgözlülük el açmalı, cömertçe Paylaşmaya varmalı, Tembellik, uyanıp Çalışkanlığın ritmini yakalamalı. Öfkenin gürültüsü dinmeli, yerini Bağışlama almalı, Hasetin kurşunları erimeli, Nezaket yeşermeli. Ve o koca Gurur dağı, bir damla Tevazu ile alçalmalı.

Erdem, artık bir maske değil, tenin ta kendisi; Saygıdeğer, dürüst ve hayranlık uyandıran o 'olma' hali. İyiliğe yatkın bir güç, eylemle kendini belli eder, Ruhu sevinçle, yaşamı güvenle doldurur, her şeye yeter.

Dört ana direk, göğü tutar: Sağduyu aklın pusulası, Yanlışı ayıran, doğru eylemi seçen o keskin bakış. Adalet, vicdanın sesi, hakkaniyeti savunan sarsılmaz kaya. Cesaret, zorluğa rağmen ayakta kalmak, sabırla durmak. Ilımlılık, her fırtınada esneyen, anlayışlı ve hoşgörülü rüzgâr.

Tüm bu dönüşümlerin kalbi, o sonsuz merkez: Sevgi. O, sabırlı ve şefkatli biridir, kıskançlık bilmez. Kendi çıkarını düşünmez, gerçeği arar, kötülükten kaçar. Her şeyi taşır, her şeye inanır, umut besler...

İnsan, bu yedi kapıdan geçtikçe var olur, Sevgi ile mühürlenen sağlam bir karakter olur.